Güneş Aslında Geceyi Bekler

Bilir misin ki sen;
güneş senin evindeki bütün ışıkların sönmesini bekler.
Çünkü ne zaman ki yıldızlar kaybolur,
ay yitirir parlaklığını ve göçer uzaklara
O zamana kadar karanlığın içinde,
sana yıldızlar kadar uzak olan
   - bütün akşam geceyi beklemiş
         gecede gündüzü düşlemiş, güneş,
sen gözlerini açtığında,
artık yalnız seni bekler.

ulaşılamayan mekanda, ulaşılamayan zamanda.

bir daha hiç göremeyeceğim seni.

zaten hiç yaşamadım da seninle.

lakin hiç unutamadığım bir filmin,

en vurucu, en güzel sahnesi gibi.

sürekli rahatsız edecek aklımı o hiç yaşamadığımız,

ince gövdeli ağaçlarla,

yerde dökülmüş sapsarı yapraklarla dolu o ormanda,

geçirdiğimiz sonbahar günleri.

boynunda her gün,

birbirinden farklı çeşit çeşit atkılar,

olurdu.

üşürdün, üşümezdin.

yanımızda ahşap bir masa.

otururduk, oturmazdık.

ah ama bilsen o kadar zor ki

ulaşamadığın mekanda, ulaşılmadığın insanla,

ulaşamadığın an'da

bir gerçek tahayyülü,

ulaşılamazlığın ışıksızlığında.

altı farklı kareden bir saniye,

o saniyeden saniyeler, dakikalar,

günler yaratmak.

o kadar gerçek dışı.

ve o günler,

          o kadar uzaktalar ki...

ve bunu, kabullenmek,

öldürücü.