ulaşılamayan mekanda, ulaşılamayan zamanda.

bir daha hiç göremeyeceğim seni.

zaten hiç yaşamadım da seninle.

lakin hiç unutamadığım bir filmin,

en vurucu, en güzel sahnesi gibi.

sürekli rahatsız edecek aklımı o hiç yaşamadığımız,

ince gövdeli ağaçlarla,

yerde dökülmüş sapsarı yapraklarla dolu o ormanda,

geçirdiğimiz sonbahar günleri.

boynunda her gün,

birbirinden farklı çeşit çeşit atkılar,

olurdu.

üşürdün, üşümezdin.

yanımızda ahşap bir masa.

otururduk, oturmazdık.

ah ama bilsen o kadar zor ki

ulaşamadığın mekanda, ulaşılmadığın insanla,

ulaşamadığın an'da

bir gerçek tahayyülü,

ulaşılamazlığın ışıksızlığında.

altı farklı kareden bir saniye,

o saniyeden saniyeler, dakikalar,

günler yaratmak.

o kadar gerçek dışı.

ve o günler,

          o kadar uzaktalar ki...

ve bunu, kabullenmek,

öldürücü.